Rozdział V: Odniosłeś kiedyś takie wrażenie, że wiedziałeś, że w zasadzie masz wszystko, czego zapragniesz, a tak właściwie nie miałeś nic?

Tylko mój przyspieszony oddech przypominał mi o tym, że jestem w stanie jeszcze cokolwiek poczuć, że w dalszym ciągu jestem człowiekiem. Że pomimo tego całego wyścigu szczurów, mogę zmusić się do jakiegoś uczucia. Muszę pokazać, że egoizm nie jest na szczycie listy moich wartości. Chociaż...z drugiej strony dzisiaj zachowałem się właśnie jak pierwszej klasy egoista. Cassie się należało, ale Megan niepotrzebnie przeze mnie cierpiała. Brawo, wreszcie przejmujesz się czyimiś uczuciami – usłyszałem w swojej głowie. Uhu, czyli denerwujący głosik postanowił wrócić. Jaaasne, po co mi spokój? Przecież mogę rozmawiać z wytworem mojej wyobraźni i popadać w coraz większą paranoję. Równie dobrze mógłbym wyjść i się naćpać. Narkotyki były ucieczką od problemów, drogą do lepszego świata. Moją odskocznią. Gdy byłem pod wpływem, wtedy wszystko wydawało się prostsze, piękniejsze. Czułem, że mogłem latać. Ale teraz, mała cząstka mnie powstrzymuje mnie od wrócenia do nałogu. Wiem, że zamiast uciekać od problemów, mogę z nimi walczyć. Wystarczy tylko trochę chęci i życie od razu jest piękniejsze.

Zdając sobie sprawę, o czym tak właściwie myślę, prychnąłem z pogardą. To nie jest normalne, mimo wszystko. Gdzie się podział ten zbuntowany bad boy, którym tak bardzo chciałem być? Nie uwierzę, że zniknął za sprawą jednej, drobnej, działającej mi na nerwy istotki. To nawet brzmi absurdalnie.

-Zayn! Wróciliśmy! - moje rozmyślania przerwał donośny głos mojej matki.

-Cudownie – mruknąłem z wyczuwalnym sarkazmem. Nawet nie miałem ochoty pytać, gdzie byli. Zbyt wiele spraw zwaliło się na moją głowę, a ja co gorsza, nie potrafiłem sobie z nimi poradzić. I to mnie bolało. Cholernie bolało. Nie mogłem przywyknąć do tego, że nie potrafię sobie z czymś poradzić, przecież zawsze wychodziłem ze wszystkiego z ‘podniesionym ogonem’. Dlaczego i tym razem nie mogło tak być? Wszystko musiało się skomplikować. Gdybym nie był opętany żądzą zemsty, Cassie nie znalazłaby się w moim domu, a Megan nie musiałaby jej oglądać i tkwić w przekonaniu, że ta pusta blondynka jest moją dziewczyną. Głośno westchnąłem, po czym wyciągnąłem z paczki jedną fajkę, wsadziłem sobie ją do ust i odpaliłem. Zaciągając się papierosem, czułem jak moje zmartwienia ulatniają się z jego dymem. Przyjemne uczucie, chociaż na chwilę o tym zapomnieć. Musiałem to zrobić. Po prostu musiałem, chociaż jeszcze chwilę temu twierdziłem, że używki są tylko ucieczką od problemów, że pokazują jak bardzo jestem słaby, teraz nie potrafiłem powiedzieć ‘nie’. Palenie było wewnętrzną potrzebą. Oparłem się o parapet i odruchowo spojrzałem na dom Megan. Nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że coś mnie do niej ciągnie. Nie lubię jej. To jasne. Ona mnie też nie lubi i wszyscy są szczęśliwi. Tylko dlaczego wciąż o niej myślę? Dlaczego ilekroć zamykam oczy, widzę jej twarz? W uszach dudni mi jej melodyjny, irytujący głosik, a na ustach czuję jej pocałunki, którymi obdarowywała mnie tamtej pamiętnej nocy? To wszystko jest dla mnie za trudne. Jeszcze niedawno fakt, że nie potrafię sobie poradzić z problemami by mnie śmieszył, ale dzisiaj do śmiechu mi nie było. Potrzebowałem rozmowy. Rozmowy z osobą, która poznała się na mojej masce i potrafi spojrzeć na zaistniałą sytuację bezstronnie. Pierwsze o kim pomyślałem, była Megan, ale nie chciałem na razie skazywać jej na moją obecność. Definitywnie miała mnie dość. Jedyną deską ratunku byli moi rodzice, albo Louis. Pierwszą opcję od razu odrzuciłem. Jeszcze mi tego brakowało, abym rozmawiał z rodzicami o moich problemach. Ciekawe jakby zareagowali na to, że przespałem się z Megan po kilku dniach znajomości. Pozostawał Louis. Nie byłem tylko pewien, czy chłopak chce ze mną rozmawiać. Wyrzuciłem końcówkę szluga przez okno, po czym wszedłem na stronę naszej szkoły, gdzie każdy uczeń miał swój indywidualny profil. W wyszukiwarce wpisałem Louis Tomlinson i kliknąłem przycisk ‘Szukaj’. Ukazał mi się jeden wynik. Na avatarze widniała roześmiana twarz chłopaka, a pod spodem wpisy od znajomych. Poczułem lekkie ukłucie w sercu. Zazdrościłem Tomlinsonowi, że ma tylu prawdziwych przyjaciół, że nie jest pieprzonym egoistą i potrafi dogadać się z każdym. Nie powiem, imponowało mi to. Po głębszym zastanowieniu się, wszedłem na profil Lou i spisałem numer jego telefonu, który miał tam podany. Ok, teraz albo nigdy - przemknęło mi przez myśl, gdy naciskałem zieloną słuchawkę. Najwyżej mnie spławi, raczej się tym nie przejmę.

-Halo? - usłyszałem w słuchawce stłumiony głos Louisa.

-Eee…Cześć - mruknąłem w odpowiedzi i podrapałem się po skroni.

-Może się przedstawisz? - Tomlinson był wyraźnie rozbawiony. Wzniosłem wzrok ku niebu. On i ta cała jego dziecinność.

-Racja – uderzyłem się w czoło. -Ale jak powiem ci, kim jestem, nie rozłączaj się, chociaż dałem ci wyraźnie do zrozumienia, że…

-Malik? – przerwał mi Tommo. –Czym sobie zasłużyłem, że do mnie zadzwoniłeś? To jakaś kara? Przecież nie zrobiłem nic złego – zaczął lamentować do słuchawki.

-Mogę się rozłączyć, jeśli chcesz – wzruszyłem obojętnie ramionami, chociaż wiedziałem, że Lou tego nie zauważy. -Ale skoro stwierdziłeś, że jestem interesujący, to pomyślałem, że mógłbyś mi pomóc – fakt, że na niego naskoczyłem, pominąłem.

-Ja? Tobie? – zdziwił się chłopak. –W czym? W pomiataniu innymi? Nie dziękuję. Zresztą ty jesteś w tym mistrzem, nie potrzebujesz pomocy.

-Nie wydurniaj się – warknąłem. –Przepraszam cię. Okej? Przepraszam. Zachowywałem się jak dupek, bo jestem dupkiem. Jestem największym egoistą, jakiego kiedykolwiek poznałeś i może nie zasługuję na jedną pieprzoną rozmowę z tobą, ale jej potrzebuję. Potrzebuję bardziej niż czegokolwiek – wyrzuciłem z siebie na jednym tchu.

W słuchawce zapanowała cisza. Do moich uszu docierał tylko równy oddech mojego rozmówcy.

-Skatepark, za pół godziny – oznajmił w końcu Louis. Odetchnąłem z ulgą. –Dasz radę?

-Jasne. Dzięki – odparłem, rozłączając się. Komórkę rzuciłem na łóżko, po czym na szary t-shirt nałożyłem bejsbolówkę i wyszedłem z domu. Wsiadłem na moją YAMAHĘ i wyjechałem z garażu.

Z zawrotną prędkością mijałem ulice Doncaster. Niby miałem jeszcze dużo czasu, ale nie do końca wiedziałem, gdzie jest ten skatepark, o którym mówił Louis. Pierwszy raz w życiu, nie chciałem się gdzieś spóźnić.

[…]

Po krótkich poszukiwaniach, w końcu dotarłem do celu. Zsiadłem z YAMAHY i wszedłem na teren skateparku. Z daleka ujrzałem jeżdżącego na deskorolce Louisa. Czy było coś, czego on nie potrafił?

-Cześć – powiedziałem dość głośno. Tomlinson zeskoczył z deskorolki i podszedł do mnie.

-Cze – odpowiedział, patrząc na mnie krzywo. –O czym to chciałeś ze mną pogadać?

-O życiu – wypaliłem, nim zdążyłem ugryźć się w język.

-Staaary – przeciągnął się Louis. –Co cię wzięło na takie wywody? - spytał rozbawionym głosem. Nie dałem się sprowokować. Z kamienną miną usiadłem na rampie i spojrzałem na Tomlinsona.

-Odniosłeś kiedyś takie wrażenie, że wiedziałeś, że w zasadzie masz wszystko, czego zapragniesz, a tak właściwie nie miałeś nic? – spytałem retorycznie. Nie czekając na odpowiedź Louisa, ciągnąłem swój monolog. –Ja właśnie jestem w takiej sytuacji, mam bogatych rodziców, mogę kupić sobie, co tylko chcę, mam samochód, motor, ale nie mam chyba najważniejszej rzeczy. Przyjaciół.

-Nie masz przyjaciół, bo nie dopuszczasz do siebie ludzi, zachowujesz się jak zranione zwierzątko – wytknął mi Tomlinson. –Twoja przeszłość chyba naprawdę musi dawać ci się we znaki, Zayn.

-A ty jakbyś się zachowywał, gdyby dwoje najbliższych ci ludzi, dziewczyna i przyjaciel przespali się ze sobą?! – maska opanowania, którą przywdziałem na moją twarz, w okamgnieniu zniknęła. –Może mam kurwa śpiewać i tańczyć z radości? I co z tego, że od tamtego zdarzenia minęło już trochę czasu? Nie zapomnę tego, że ćpałem i chlałem na potęgę. Przecież ciągle mnie ciągnie do dragów. Wiesz, ile mnie kosztuje to, żeby powstrzymać się od załatwienia prochów? Od czasu, kiedy Cassie i Frankie powiedzieli mi, że ze sobą spali, czuję się jak ścierwo. Zjebali mi życie. Niepodważalnie – zakończyłem swoją wypowiedź cichym westchnięciem.

-A nie pomyślałeś kiedyś, ilu osobom ty zjebałeś życie? – spytał Louis, przerywając niezręczną ciszę.

-Nie mówimy teraz o tym, komu ja zjebałem życie – mruknąłem, chociaż miałem świadomość jak to zabrzmiało.

-Widzisz? Gdybyś nie był takim pieprzonym egoistą i pomyślał czasem o innych, a nie widział tylko czubek własnej dupy, miałbyś masę przyjaciół. Człowieku, weź się obudź z tego snu, gdzie jesteś niedostępnym palantem i przyjmij do wiadomości, że są osoby, którym na tobie zależy.

-Chyba tylko moim rodzicom – zakpiłem. W sumie w ostatnim czasie to nawet w to wątpiłem. Jak mogło im zależeć na kimś tak niewdzięcznym?

-Zaraz ci przywalę – warknął Louis, zaciskając pięści. –Rozejrzyj się, ile ludzi się o ciebie martwi. Nie zauważyłeś, że Megan na tobie zależy? Przecież, gdyby tak nie było, nie wskoczyłaby ci do łóżka na imprezie u Jake’a.

-Słucham? Skąd o tym wiesz? – wbiłem wzrok w twarz Lou.

-Całe Doncaster o tym trąbi – stwierdził, zaciskając wargi w cienką linię. Wiedziałem, że żartuje.

-Mniejsza – machnąłem ręką. –Była pijana, to dlatego się ze mną przespała.

-Widzisz, właśnie przez takie zachowanie mogłeś, albo zjebałeś jej życie. Dlaczego nie powiedziałeś stop?

-Nie myślałem wtedy trzeźwo, ale mam świadomość, że to było głupie i żałuję, że się na to zgodziłem – wzruszyłem obojętnie ramionami. To, że Meg cholernie mnie pociągała, pominąłem.

-Powiedz to Megan, a nie mi – odpowiedział Louis, podnosząc się z rampy. –Fajnie, że jednak da się z tobą normalnie pogadać, Malik. Gdybyś jeszcze czegoś chciał, wiesz gdzie mnie szukać. Teraz muszę spadać, mam próbę.

Kiwnąłem twierdząco głową i miałem się pożegnać, ale ostatnie słowo wypowiedziane przez Louisa, przykuło moją uwagę.

-Próbę? – uniosłem pytająco jedną brew.

-Tak. Jestem w zespole – Tommo uśmiechnął się lekko. –Jak masz czas, to chodź, zobaczysz jak gramy…

~

Tsaa, krótki, ale kolejny będzie dłuższy. Macie moje słowo. Ponad miesiąc nic nie dodawałam, ale odświeżam to opowiadanie i postaram się dodawać jeden rozdział na tydzień, albo na dwa tygodnie. Zobaczę jeszcze jak z czasem. Przecież mam jeszcze My Dreams They Aren't As Empty i też muszę tam pisać (jaaasne, tam jestem systematyczna przynajmniej, wiem). Oks, rozdział, jak to rozdział, poświęcony wewnętrznemu monologowi Zayn'a i rozmowie z Lou. Nie, nie będzie między nimi żadnego bromance, od razu mówię :D Wróżę im przyjaźń, ale co przyniesie czas, nie wiadomo. Z tym zespołem to wyskoczyłam jak Filip z Konopi, heheheheszki, ale zobaczymy co będzie dalej i czy moja wyobraźnia będzie chciała ze mną współpracować. Tenteges, nie zanudzam już, ale jak czytasz, to proszę wyraź swoją opinię. Trololo, do kolejnego. Nie wiem, gdzie pojawi się szybciej, czy tu czy na My Dreams (...) ale zobaczymy. Zaraz do tej notki wjebutam button, który mam zamiar zrobić, o. Trzeba się poreklamować, nie?

Miłego. Do kolejnej :3