Prolog.

Nienawidzę mojego życia. Ciągła monotonia doprowadza mnie do szaleństwa. Ludzie, którzy mnie otaczają wcale nie poprawiają mojego samopoczucia. W każdym z nich doszukuję się potencjalnego zagrożenia. Zaczynam popadać w paranoję. Nawet teraz, kiedy stoję oparty o przystanek, uważnie lustruję wzrokiem każdego człowieka, który obok mnie przechodzi. Wszyscy wyglądają tak samo. Każdy z nich jest zwykłym, szarym stworzeniem, które pod maską szczęścia skrywa swoje ‘prawdziwe ja’. To jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem lepszy od nich. Mam kasę, lepsze ubrania, lepszą fryzurę, lepszy samochód, lepszy dom. A oni? Co oni robią, żeby się wyróżnić z tego całego tłumu? Nic. I to jest ich największy problem. Są żałośni. To niepodważalny fakt.

Kim ty jesteś, żeby ich oceniać? – zadrwił złośliwy głosik w mojej głowie.

-Kim ja jestem? – spytałem na głos. –Jestem osobą, która nie boi się powiedzieć prawdy, która ma gdzieś zdanie innych. Jestem lepszy od tych wszystkich osób z mojej nowej szkoły i z tej miejscowości – mruknąłem pod nosem.

Jestem Zayn Malik, osiemnastolatek z Bradford, który jest wściekły na rodziców za tą przeprowadzkę do Doncaster. Całe moje dawne życie właśnie odeszło w zapomnienie. Zaczynam wszystko od nowa. Muszę się z tym pogodzić, ale nie chcę. Nie potrafię wyrzucić z mojej głowy obrazu starej szkoły, domu… Tam miałem znajomych z górnej półki, a tutaj? Wszystko jest nie tak.

Gdyby tylko rodzice nie przyłapali mnie wtedy na wciąganiu koki, gdyby wrócili później do domu…Nie musiałbym przeprowadzać się do tego cholernego Doncaster i patrzeć na tych wszystkich ZWYKŁYCH ludzi. Gdyby…gdyby…

Ale czasu nie cofnę. Jestem zmuszony pogodzić się z tym, że to w Doncaster stworzę nowy rozdział mojego życia. Muszę zostawić Bradford daleko za sobą. Przestać żyć wspomnieniami.

Aby napisać kolejny rozdział życia, niestety trzeba zamknąć ten wcześniejszy.